Je bent student, maar studeert niet

Heb je ooit wel eens de neiging gehad om voor je ouders te verzwijgen dat je een tentamen niet gehaald hebt?
Heb je je huisgenoten wel eens verteld over werkgroepen waaraan je nooit hebt deelgenomen?
Verzwijg je voor de buitenwereld dat je niet studeert?
En dit jarenlang.

Om verschillende redenen ben je met je studie gestopt. Wellicht heb je schaamtegevoelens, voel je je angstig, ben je onzeker of eenzaam. Ik raad je dan aan om het artikel ‘Nooit meer doen alsof’ te lezen.
Herken je wat er staat?

Aarzel niet langer en probeer met mijn hulp of die van een decaan, studentenpsycholoog uit deze vicieuze cirkel te komen.

Mieke

Over mij

Jarenlang heb ik gewerkt als studiebegeleider, docent, trainer en supervisor met studenten van de Lerarenopleiding 2e graads aan Hogeschool Rotterdam. Ik heb dit in diverse contexten gedaan.

Het is altijd mijn passie geweest om studenten in hun maatschappelijke en persoonlijke ontwikkeling te ondersteunen. Inmiddels heb ik ruime ervaring in begeleiding van schijnstudenten, alsmede hun ouders en partners.

Waar ik maar kan en gevraagd word, breng ik het fenomeen ‘pretend student’, ook wel schijnstudent onder de aandacht. Je kunt hierbij denken aan presentaties en voorlichtingen en overleggen met studentverenigingen. Ik doe dit niet enkel in Delft maar ook landelijk.

Ik verzamel alle losse informatie die met dit onderwerp te maken heeft voor op de website. Op deze manier hoop ik dat bezoekers de benodigde informatie vinden.

Hieronder is de poster te zien die verspreid is onder alle studentenverenigingen binnen Delft om de studenten bewust te maken van dit fenomeen.

Wat kan ik voor je betekenen?

Wanneer je een (lange) tijd hebt gedaan alsof je studeert, is de stap met hiermee naar buiten komen vaak heel moeilijk. Het lijkt soms ‘makkelijker’ om maar niks te zeggen tegen de buitenwereld. Opbiechten lijkt geen optie. Je blijft maar doorgaan in je schijnbaar oude ‘veilige’ patroon zonder uit de vicieuze cirkel te komen.

De schaamte om ermee naar buiten te komen is té groot. Ook kunnen gevoelens van onzekerheid en angst een rol spelen.

Met mijn begeleidingservaring en motivatie voor het onderwerp wil ik proberen dit patroon samen met je te doorbreken.

Een aantal vragen kunnen je hierbij alvast helpen: 
– Wat denk je dat de reden is van het doen alsof je studeert?
– Welke keuze(s) is/zijn hieraan vooraf gegaan?
– Sinds wanneer doe je voor de buitenwereld alsof?
– Welke verwachtingen heb je ten aanzien van mij?

In het kennismakingsgesprek gaan we in op bovengenoemde vragen, we maken een plan op maat en we bespreken de eventuele verdere voortgang van je studie.

Iedereen die hier op één of andere manier mee te maken heeft, raad ik aan contact op te nemen. Van mij kun je hierin alle toewijding, respect, discretie en deskundigheid verwachten.

Ik hoop dat je in alle openheid en eerlijkheid je verhaal wilt vertellen.

Enkele richtlijnen voor de directe omgeving

Ik kan me goed voorstellen dat u geschrokken bent van de ontdekking dat uw kind of iemand anders in uw directe omgeving al langer niet studeert en dat u daar niet van wist.
Hieronder vindt u een aantal suggesties die mogelijk als steun kunnen dienen.

* Probeer, indien dit mogelijk is, rustig naar het verhaal te luisteren.

* Vragen stellen mag maar met mate.

* Voor de betrokkene is het naar buiten komen met de waarheid een enorme stap, hou dit goed voor ogen. Het kan zijn dat zij/het/hij geen andere uitweg meer ziet, dit is een benarde situatie.

* Probeer veiligheid te bieden, in welke vorm dan ook.

* Schiet niet gelijk in oplossingen, die komen later wel.

* Neem de tijd om alles in z’n volle omvang te beseffen en bv. verdrietig, bang, boos en teleurgesteld te zijn.

* Behoud de ouderrol! Word geen studiecoach / begeleider.

* Probeer de betrokkene houvast te bieden door de informatie op deze website aan te reiken op een moment dat zij/het/hij er aan toe is.

Persoonlijke verhalen

Amir (32 jaar) deelt zijn verhaal:


Vincent (34 jaar) deelt zijn verhaal. Rond zijn 20e jaar is het pretend studeren begonnen. Hij heeft 4 jaar gestudeerd en zijn studie niet afgemaakt:

Het begon uit luiheid; de eerste jaren van de studie ging het mij vrij gemakkelijk af, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik het wel wat rustiger aan kon doen. Dit deed ik door het wat vaker missen van college en het “skippen” van een werkgroep, bijvoorbeeld vanwege een groepsopdracht waar ik op dat moment geen zin had. Het niet-aanwezig zijn zorgde er vervolgens voor dat ik ook de volgende sessies oversloeg, omdat er tenslotte met de reeds gevormde groepen verder werd gewerkt aan een bepaalde opdracht. Dit ging van kwaad tot erger (meer groepen missen, daardoor tentamens niet halen, daardoor niet meer aan bepaalde vereisten voldaan voor het deelnemen aan andere vakken). Dit ging door tot het punt dat ik weliswaar nog ingeschreven stond, maar zeer zelden nog college volgde (ik ging nog sporadisch naar een college en verliet dan meestal in de pauze de zaal).

Mijn omgeving had wel door dat ik geen zeer gemotiveerde student was, maar omdat ik ook een aantal dagen in de week werkte in een baan die ook gerelateerd was aan mijn studierichting en regelmatig bij mijn toenmalige vriendin in een andere stad verbleef, waren mijn dagen en sociaal leven toch goed gevuld. De dagen die ik “vrij” was (dat wil zeggen: de dagen dat ik had moeten studeren) vulde ik met uitslapen en sporten. Hoewel dit “prettig” tijdverdrijf was voelde het destijds natuurlijk niet zo; ik was mij ervan bewust dat wat ik deed niet goed was en ik voelde mij daar schuldig over, dus echt genoten van de vrije tijd heb ik nooit.

Terugkijkend heb ik met name spijt van de verspilde tijd (en het geld) en het feit dat ik tegen de mensen om mij heen heb gelogen over mijn (gebrek aan) studeren. Vooral ook omdat mijn omgeving mij nooit heeft gepusht om te (blijven) studeren; als ik had aangegeven te willen stoppen had men dit ongetwijfeld gewoon geaccepteerd. Reden dat ik dit niet heb gedaan is met name de verwachting die ik zelf had: dat ik dit toch gewoon zou moeten kunnen.

Inmiddels weet ik dat de structuur zoals aangeboden op de universiteit (met veel zelfstudie, veel werken in groepen, een breed pakket aan vakken waarvan een groot deel zeer theoretisch) gewoon niet goed bij mij past, en dat is prima.

Ik weet niet of iets of iemand mij in deze periode had kunnen helpen om het ten positieve om te draaien, maar ik had wel graag al eerder tot het besef gekomen (al dan niet met hulp van iemand) dat stoppen soms de beste optie is.


In de volgende vijf quotes deelt Simon (pseudoniem) zijn ervaringen:

“Je verzwijgt een college waar je niet heen bent geweest en vervolgens het tentamen dat je niet hebt gehaald. Dat escaleert.
Ik heb een halfjaar mijn studie volledig verwaarloosd en daarna ben ik gewoon andere vormen van tijdverdrijf gaan zoeken. Lange fietstochten maken, beetje wandelen, door de stad zwerven.”

“Het kan behoorlijk eenzaam zijn. De helft van de dag zie je niemand omdat je zogenaamd studeert en de andere helft van de dag spreek je wel mensen, maar lieg je tegen ze.”

“Toen heb ik het aan mijn vriendin verteld, die was natuurlijk volledig gechoqueerd. Ze vond dat ik niet tegen haar had hoeven liegen.”

“Ik heb mezelf de kans ontnomen om tijdens de periode dat ik eenzaam was, goed sociaal contact te hebben met mensen.
Als ik gewoon open was geweest dan was het allemaal een stuk simpeler geweest.”

“Zorg vooral dat je er met iemand over praat want je hoeft voor niemand te liegen. Het is niet te laat om een grote zwaai aan het wiel te geven. Elke dag waarop je eerder open bent naar de buitenwereld is mooi meegenomen.”

Bron: ‘Pretend student’ zijn in Leiden

Onderstaande achtergrondinformatie kan ik je aanraden:

2Doc uitzending: Schijnstudent

Deze video is een uitzending over een schijnstudent die iedereen in haar omgeving liet geloven dat ze succesvol geneeskunde studeerde, terwijl ze in werkelijkheid al na één jaar van de studie was gestopt.
meer details

Zit je ermee en kom je er niet uit?
Neem contact op!

Scroll naar boven